Cambodja, 41 graden koorts, bizar festival, Rens en Ahnne op bezoek....

Poeh, wat een laatste 2 maanden. Simpelweg intens. Sinds de bruiloft van broerlief en de 'party of the year' begaf ik me weer richting 'the land of smiles'. Samen met Dino hadden we 2,5 week vakantie. Na een dag Bangkok heb ik hem in enkele dagen de feel van Chiang Mai kunnen laten beleven. Eten in de beste organisch vegetarische restaurantjes die voor veel toeristen onbekend blijven, Dino's eerste yoga les, kennis maken met mijn vrienden, de dinsdagavond Jazz-jam avond in de North Gate Jazz bar.....Alles in die heerlijk relaxe Chiang Mai-vibe. Maar ook samen naar een van de weinige diervriendelijk olifantenparken om met een baby olifant te spelen en geinspireerd te raken van deze geweldige zoogdieren.

Dan werd het tijd voor iets actiefs! 80 km raften in Pai, een serieuze hike en een verschrikkelijke busrit van Chiang Mai naar Siem Riep in Cambodia....Poeh, dat laatste was zeker weten het zwaarst. Ondertussen was Laurence terug van Papua Nieuw Guinea en vergezelde ons naar de indrukwekkende tempels van Ankor Wat. WOW! De trots van elke Cambodiaan is wel echt fenomenaal. Helaas Lara Croft niet meer gezien. Daarna naar Pnohm Penh, de vuile ietwat saaie hoofdstad van de Thaise Oosterburen. Laurence en ik moesten samen met een Australische coach hier 3 dagen een workshop faciliteren voor 8 Cambodiaanse NGOs. Dino deed mee als observer en kreeg in 3 dagen wel een hele goede indruk van wat ons werk eigenlijk inhoudt. Het was fascinerend om te faciliteren met een groep uiterst energieke Cambodianen die 75% van de tijd Khmer praatten. Ongelofelijk hoeveel je met lichaamstaal kan oplossen. Daarna richting het zuiden zodat broerlief tenminste nog een strand had gezien. Helaas was Sihanoukville niet het paradijs waar we op gehoopt hadden. Desalniettemin was de duik in de oceaan erg prettig.

Alles leek prima te gaan. Top vakantie, goed weer en een broersband die naar mijn mening nog nooit zo sterk was geweest tussen Dino en mij. Maar toen kwam er een tropisch virus ons verrassen. De laatste dag kregen we beide koorts en voordat ik het wist lag ik thuis in Chiang Mai in het ziekenhuis met negatieve testen voor Malaria, Dengue en elke bacterie of virus die ze konden bedenken. Ze wisten niet wat ik had (nog steeds niet), maar ik had al 4 dagen 39+ koorts. Toen de 5e avond heb ik mijn meest zieke dag uit mijn leven meegemaakt. Met een top van 41 graden koorts en een bezorgde Thaise zuster (EN Laurence) was ik blij dat ik in het ziekenhuis lag en niet in een bus in Cambodia. Na enkele uren een rivier gezweet te hebben was het over. Geen koorts meer, ik kreeg weer trek en voelde me langzaam al beter. Nog 2 dagen gebleven met de ongelofijk liefdevolle zorgen van mijn vrienden hier, maar bovenal van Laurence. Lau waste me, haalde eten en inspirerende klim video's, regelde dat ik dagelijks enkele vrienden op bezoek had en gaf me de zorg waar zelfs 10 Thaise zusters niet aan konden tippen. Thanks again Lau!

Sindsdien ben ik enorm dankbaar voor mijn gezondheid en mijn lichaam. Ik loop elke werkdag hard voordat ik naar mijn werk ga, doe 3 keer per week yoga en hang elk weekend weer aan de rotsen. En ik geef breakdance les aan jonge kids! Ja ik kan het nog een beetje (zie video :)). En alles doe ik met een enorme glimlach.

Helaas wel mijn trip naar Kenia moeten afzeggen, maar in plaats daarvan kon ik het fenomenale Loi Kratong festival meemaken. 5,000 papieren lantaarns de lucht in na een urenlange zitmeditatie van honderden monnikken......poeh, redelijk intens. De foto's spreken voor zich. En dan kwamen Rens en Ahnne op bezoek! Heerlijk om weer een paar dagen Nederlands te praten en samen de mooie plekken van Chiang Mai te ontdekken. Echt heel cool.

Een minder leuk verhaal is dat een van mijn beste maten Gaura (waarmee ik op de foto sta 2 berichten eerder), 2 weken geleden hoorde dat zijn vader in Rusland zelfmoord had gepleegd. Hij had hem al 5 jaar niet meer gezien, maar had nog regelmatig contact. Plotseling de harde realiteit in het zachte Chiang Mai. Enorm heftig, maar tegelijkertijd een gelegenheid voor de gemeenschap van vrienden om hem te steunen. Voordat hij het wist hadden we samen een vliegticket gekocht naar Moskou en een tas geregeld vol warme kleren, mutsen en handschoenen voor het koude Rusland. Het bracht onze groep vrienden wel heel dicht bij elkaar en Gaura was sprakeloos. Hij is nog een paar weken in Rusland en komt dan hopelijk terug (als hij niet plotseling opgepakt word en zijn dienstplicht moet vervullen!).

Algoed, veel gebeurtenissen en ik kan nog 10 van deze berichten schrijven, maar Laurence en ik zijn hier heel gelukkig. Ik voel een echte balans in mijn leven en ons werk blijft een enorme inspiratie. Ik vertrek zaterdag weer naar Papua Nieuw Guinea en kom daarna terug naar NL op 19 December voor 4 weken (waarvan 1 week snowboarden!). Ik kan niet wachten om jullie weer te zien.

Een aandachtige groet uit 'the land of smiles'
G.